Stało się! Wyprowadziliśmy małego lokatora z naszej sypialni do jej własnego pokoju ? Lekko nie jest, bo matka panikara, ojciec na punkcie córki przewrażliwiony, ale nie poddajemy się! Myślę, że w normalnych warunkach jeszcze chwilę byśmy poczekali z tą zmianą, BO: 1) Układ domu mam taki, że pokój Wiki i nasza sypialnia to jego dwa końce 2) Drzwi musimy mieć zamknięte, bo w przeciwny wypadku albo w naszym łóżku, albo wśród zabawek Wiki znajdziemy naszego psa ? który zresztą chrapie jak szalony!!! 3) Wiki jeszcze budzi się w nocy i często je… Jak to u nas było i co wpłynęło na tę decyzję? Jakiś czas temu zalali nas sąsiedzi, zanim właściciel mieszkania przysłał nam ekipę remontową minęło kilka tygodni, a panowie przyjechali malować o godzinie 17, więc już nie potrafiłam im odmówić w poszukiwaniu nowego terminu ;/ Niby dobre farby, niby eko ale jakoś nie wyobrażałam sobie, żeby Wiki spała w tych oparach. Jej pokój był już gotowy od dawna – służył raczej jako pokój zabaw, jej garderoba, magazyn dziecięcych zapasów, a w naszej sypialni stało już tylko łóżeczko. Postanowiliśmy, że na jedną noc przeniesiemy ją do jej pokoju, a sami będziemy spali w salonie, który sąsiaduje bezpośrednio z …
Wiki jest mlecznym łakomczuchem ? Bardzo lubi „jeść” i może to robić często – w nocy nawet co godzinę ? Ale przyszła pora na rozszerzenie jej mlecznego menu – zdecydowałam się na tradycyjną metodę „papkową”: warzywa, potem owoce, potem mixy, potem gluten, mięso, ryby, jajko, nabiał itd… Wszystko ostrożnie i z dużą dozą spokoju ? Z pierwszy posiłkiem czekałam do szóstego miesiąca. Dlaczego tak? Czynników jest kilka: – karmię piersią, – z drugiej strony zauważałam niezwykłe zainteresowanie Wiki jedzeniem – wręcz pożerała mnie wzrokiem kiedy coś jadłam ? śledziła widelec zbliżający się do moich ust z takim wyrzutem w oczach, że aż było to momentami śmieszne ? – z rzeczy, na które nie poczekałam – Wiki jeszcze sama nie siedzi – tzn. siedzi u mnie na kolanach, w foteliku, podnosi głowę leżąc, ale sama nie siada – czytałam wiele publikacji mówiących o tym, że dziecko powinno już samo siadać kiedy wprowadzamy posiłki, ale nie zastosowałam się do nich… to fakt i może mój błąd. Z rzeczy organizacyjnych? – początkowo karmiłam Wiki w foteliku samochodowym – stawiałam go sobie na podłodze, albo na kanapie, siadałam wygodnie koło niej i rozpoczynałyśmy ceremonię ? – potrzebne nam były: śliniaki, ręczniki papierowe, mała miseczka, …
W życiu nie zawsze jest łatwo i nikogo chyba nie muszę przekonywać o tym, że jest. Nie omija to również młodych mam, chociaż wydawałoby się, że w pierwszych miesiącach po porodzie żyjemy z szklanej kuli, pod ochroną – tylko moje dziecko, mój mąż i ja. Nie oszukujmy się! Kilka tygodni temu moja przyjaciółka – również młoda mama powiedziała mi, że prawie straciła pokarm w wyniku silnego stresu. Pomyślałam sobie, że bardzo jej współczuję bo wiem jak bardzo chciała karmić piersią. Szybko też zrozumiałam, że jestem o nią spokojna bo to silna babka i tak łatwo nie odpuści. Walczyła i udało się jej – nadal karmi. Zaczęłam wtedy trochę czytać o wpływie stresu na nasz pokarm – zresztą kiedyś już o tym pisałam tu: http://www.mamawpoznaniu.pl/nie-denerwuj-matki-karmiacej/ Minęło trochę czasu, macierzyńskiej sielanki przepełnionej mlekiem i szczęśliwym bobasem, aż trafiło i mnie. Pomogły mi w tym oczywiście pewne wydarzenia, łzy i rozpamiętywanie. Mam też tendencje do „nakręcania się” jak to mówi mój mąż i do analizowania dnia podczas wieczornego karmienia – analizowania dnia, czyli również tych nieprzyjemnych rzeczy. Pierwszego dnia efekt tego wszystkiego był taki, że nie mogliśmy dziecka uspokoić przez pół nocy – mała rzucała się w łóżeczku, kopała nóżkami, machała rączkami, zasypiała i …
Mam taki obraz w głowie – jak kadr z filmu: moja córka przygotowuje się do ślubu, zakłada piękną suknię, moje perły, a ja wręczam jej kompletowane przez lata pudło z pamiątkami z jej życia. Nie wiem czy wytrzymam w tym postanowieniu do dnia jej ślubu, bo mam tendencję do psucia niespodzianek ? ale będę to wszystko zbierać jak najdłużej się da. Może stanie się tak, że dostanie to na swoje osiemnaste urodziny, może będzie gotowa i doceni to wcześniej? Zobaczymy… Póki co, do roboty! ? Jestem bardzo sentymentalna – wzruszam się jak widzę pamiątki z przeszłości. Kiedyś zrobiłam taki prezent dla mojego męża: zebrałam nasze bilety z podróży, paragony, liściki które zostawiamy sobie na lustrze, zdjęcia – to wszystko włożyłam w piękny album. Powiecie, że mężczyźni nie lubią takich rzeczy? Lubią! ? Tak samo postanowiłam zrobić w przypadku mojej córeczki. Odkąd dowiedziałam się, że jestem w ciąży zaczęłam zbierać różne, cenne dla mnie rzeczy – wszystko włożyłam do pudełka i tak powiększam tę kolekcję. Jest tylko jeden problem – IKEA nie ma już większych pudełek ? Muszę się zatem zastanowić, co na pewno zostawię. Co się już tam znalazło? – testy ciążowe opisane datą wykonania – pierwsze USG – karta …
Wiadomo, że „do tanga trzeba dwojga” – do ciąży również ? Tak samo w wychowaniu dziecka udział powinni brać oboje z rodziców. Często bywa tak, że tata pracuje, mama zajmuje się dzieckiem. Ta sama mama nosiła malucha w brzuchu, w tym czasie dużo czytała, rozmawiała z innymi mamami, z lekarzami, z położną – to naturalne, że mama wie więcej, jest bardziej świadoma niektórych zagrożeń, spędza z dzieckiem więcej czasu przez co lepiej je zna, wie czego się spodziewać, wie co oznaczają pewne zachowania maluszka. Ważne jest jednak to, aby mieć wspólny cel, aby rozmawiać o tym czego chcemy dla naszego maleństwa, aby to wszystko przemyśleć i być w tym jednomyślnym. Czasem pod wpływem rodziny, innych rodziców możemy mieć wątpliwości, zapominać dlaczego wybraliśmy właśnie taką drogę, ale można sobie z tym poradzić! Stwórzcie sobie listę żelaznych zasad wychowania WASZEGO dziecka! ? Znacie to? Jest sobie mąż – jego żona twierdzi jedno, teściowa drugie, mama trzecie, a kolega z pracy, który jest arcydoświadczonym ojcem dziecka o miesiąc starszego czwarte. Aaaa no i jeszcze są reklamy w radio jak mąż jedzie do pracy, reklamy w gazecie, pani w sklepie, która poleca dokładnie to a nie tamto i pani farmaceutka, która mówi coś jeszcze …
Pamiętam zdanie, które doprowadzało mnie do ataku szału w ciąży: „Wyśpij się na zapas” ? Co za bzdury myślałam sobie… młoda i głupia byłam! ? Ostatnio rozmawiając z innymi mamami (buziaki dla moich M.) wspominałyśmy za czym najbardziej tęsknimy z czasu ciąży – wszystkie zgodnie stwierdziłyśmy, że za snem! Niczym nie przerywanym, błogim, spokojnym snem… I to się chyba nigdy nie powtórzy, bo mam świadomość tego, że moja kolejna ciąża nie będzie już taka leniwa – mały, radosny wulkan energii jakim jest Wiki zapewni mi wiele ruchu i atrakcji ? Wiki nie jest dzieckiem wymagającym – w ciągu dnia pięknie bawi się sama, nie musi mieć mamy bez przerwy w zasięgu wzroku, mogę spokojnie posprzątać mieszkanie – uwielbia dźwięk odkurzacza :), ugotować obiad, upiec ciasto, a nawet jak przystało na „wyrodną matkę” – zadbać o siebie. Za to w nocy… no właśnie – wtedy jest nieprzewidywalna ? Do trzeciego miesiąca przesypiała całe noce – od czwartego miesiąca jakiś nocny potworek w nią wstąpił i jednej nocy budzi się co godzinę, innej tyko raz, kolejnej leży w łóżeczku i opowiada po swojemu do północy, a jeszcze innej postanawia opowiedzieć swoje wszystkie sny o 5 rano – urocza prawda? ? Ale! od …
Czasem zastanawiam się jak to było, kiedy jeszcze nie miałam Wiki – czy czas pędził równie szybko? Jeszcze niedawno czułam się jak wieloryb, brzuch-gigant uniemożliwiał zawiązanie butów, biegałam do toalety co 15 minut, a teraz cieszę się moim małym, uśmiechniętym szczęściem – i to już od pięciu miesięcy!!! ? W ubiegłym tygodniu Wiki skończyła 5 miesięcy – co nowego u nas? – głośny śmiech, pisk – Wiki kwiczy jak szalona ? oczywiście kończy się to równie uroczą czkawką ? – reagowanie uśmiechem na uśmiech – wystarczy, że się do niej uśmiechniesz, a szczerzy ten swój szczerbaty pyszczek ? – poznawanie mamy/taty – tzn. poznawała nas już wcześniej, ale teraz to jest takie bardziej świadome – znajduje w nas ukojenie, wtula główkę… cudowne momenty – zauważanie naszego psa – który kolorystycznie zlewa się z wystrojem naszego mieszkania ? Chce go dotykać, łapać za uszy – będzie z tego przyjaźń! ? – odrobina cwaniactwa – będę kaszleć to mama przyjdzie ? mama przyjdzie to się uśmiechnę i przestanę kaszleć ? – nadmierna produkcja śliny, z którą czasem sobie nie radzi i się krztusi… – gadulstwo – leży na macie czy w łóżeczku i gada, gada, gada, gada…. czasem o 24, czasem o …
Aura nam nie sprzyja! Deszcz, wiatr – wokół chorzy ludzie. Gdzie nie pójdziesz tam słychać kaszel i kichanie. Nie zawsze uda się przed tym ustrzec maluszka. Jak pomóc dziecku kiedy już coś złapie? Wiki męczył katar i stan podgorączkowy przez kilka dni. Początkowo leczyłam ją sama – przychodnia z tłumem chorych ludzi nie jest zbyt przyjazna, ale gdy katar nie mijał postanowiłam pójść z dzieckiem do lekarza, który zalecił nam: – witaminę C w kropelkach (5 kropli dziennie) – Nurofen dla dzieci – działa przeciwgorączkowo i w przeciwieństwie do do Paracetamolu również przeciwzapalnie – maść majerankowa pod nosek – lepiej się dziecku oddycha – woda morska + Frida – i tu ważna uwaga! Pamiętajcie, żeby w miarę często zmieniać w niej filtry – zbierają się tam wirusy i bakterie, które mogę spowodować infekcję u rodzica, który to wdycha. – kiedy katar nie mijał lekarz zalecił nam spray Euphorbium S 3 razy dziennie i mam wrażenie, że dopiero to wyleczyło Wiki. Pamiętaj jednak, że należy skonsultować to z lekarzem! Dodatkowo często wietrzyłam sypialnię i dużo spacerowałam jeżeli Wiki nie miała gorączki. Często pojawia się też pytanie czy matka może karmić piersią, jeżeli sama jest chora – tak może, a nawet …
Minęły 3 miesiące od narodzin Wiki – chcecie wiedzieć jak ten czas nam upłynął? Całkiem znośnie! ? Co nowego w życiu młodych rodziców i panienki Wiktorii? – to z czego cieszę się najbardziej – Wiki nauczyła się zasypiać w swoim łóżeczku! Mamy wypracowany rytuał: po całym dniu pełnym wrażeń tata czyta książeczkę, kąpie, mama ubiera, karmi, tuli i kładzie do łóżeczka, wyłącza światło i wychodzi. Tym sposobem około godziny 21 rodzice mają już czas dla siebie yeah! ? Oczywiście zdarzają się dni, kiedy nie jest tak łatwo, ale cóż – każdy ma prawo do gorszego dnia ? – to z czego cieszę się już mniej – przez pierwsze dwa miesiące Wiki przesypiała całe noce – czasem budziła się raz w nocy, ale co to jest RAZ??? ? No i tak się nadziwić i nachwalić wszystkim nie mogłam, aż szlak trafił przespane noce ? Teraz budzi się co dwie godziny i jak zegarynka o 7.30 zaczyna dzień pięknym bezzębnym uśmiechem ? – nauczyłyśmy się siebie! Wreszcie wiem (w 90%) dlaczego moje dziecko płacze – a płacze bardzo rzadko i przeważnie jest wtedy zmęczona: trze oczka, odwraca główkę, kładzie rączkę na głowie. Wystarczy wtedy dać jej smoczek, zapewnić ciszę i zasypia. …
Kolejne szczepienie za nami – skończony dwunasty tydzień, więc przyszła pora na kolejną dawkę szczepionki Pentaxim 5w1 (błonica, tężec, krztusiec, polio, Hib). Tradycyjnie przed szczepieniem odbyłyśmy wizytę u lekarza, Wiki została zbadana, zważona (6kg yeah!) i zakwalifikowana do szczepienia. Zaczarowana przez gadulstwo pani pielęgniarki nie zauważyła wkłucia i dopiero po chwili zapłakała, jednak w ramionach mamy szybko zapomniała o wcześniejszych nieprzyjemnościach. Również tradycyjnie po szczepieniu zasnęła ? Zobaczymy jak minie nam noc – oby nie pojawiła się gorączka. Aktualizuję również nasz cennik – tym razem zapłaciłam 150zł, co od początku życia Wiki daje nam 975zł.